چه واقعیتی در پس پرده ی مرغداری ها جریان دارد؟
جوجه های مرغداری، در حالی چشم های زیبا و کوچکشان را به روی این دنیای کثیف می گشایند که در درون کشوهای دستگاه جوجه کشی و بدون دیدن مادرشان -حتی برای لحظه ای-، برای زنده ماندن دست و پا می زنند.
جوجه های نر هیچ ارزشی برای پرورشگاه ندارند. آنها در زباله دانی های جوجه کشی و بین اجساد گندیده و خشک شده ی دیگر هم نوعانشان، سعی می کنند با مرگ زود هنگامشان دست و پنجه نرم کنند ولی پس از مدتی در درون سطل زباله خفه می شوند، له می شوند و میمیرند.
جوجه های ماده مرغداری ها نیز سرنوشت بهتری ندارند، در درجه ی اول نوک آنها را با تیغه ی بسیار بسیار داغ دستگاه بریده، تا نتوانند ناراحتی و شکنجه ی روزانه ی خود را با اعتراض و دعوا به هم سلولی هایشان ابراز کنند.
پس از این، مرغ ها تمامی عمر خود را در سلول های وحشتناک تنگ و کوتاهی سپری می کنند که حتی جایی برای ایستادن برای آنها در نظر گرفته نشده است. سالانه میلیونها مرغ در این شکنجه گاه ها جان می سپارند.
قفس های مرغداری آنقدر تنگ و کوچک هستند که حیوانات زبان بسته مجبورند، برای ایستادن به روی هم بپرند و سرانجام پس از مدتی تمام پرهایشان میریزد. این مرغ ها به این علت که تماما در بین فضولات و کثافت خود و هم سلولی هایشان زندگی می کنند، پس از مدت کوتاهی به انواع و اقسام مریضی های عفونی دچار شده و سرانجام به بدترین شکل ممکن، میمیرند.
در زیر سلول های مرغداری، میله هایی وجود دارد که تخم مرغ ها پس از تخم گذاری مرغ، سریعا از لای آنها به پایین بیفتند. این میله ها آنقدری باعث درد پای حیوان می شود که برای فرار از درد مجبورند به طور مداوم به روی همدیگر بپرند و زمانیکه یکی از آنها مرد، بقیه مرغ ها بلافاصله بر روی لاشه ی او می ایستند. گاهی این پریدن های پیاپی سبب می شود گردن بعضی از آنها بین میله های بالای قفس گیر کند و باعث مرگ پر رنج آنها شود.
زمانی که سن مرغ ها افزایش پیدا می کند، از سرعت تخم گذاری آنها کاسته می شود. در چنین شرایطی کارگران بی رحم مرغداری حیوانات را تا دو هفته به طور کامل گرسنه نگه می دارند تا بدنشان در حالتی قرار بگیرد که پس از اولین وعده ی غذایی سرعت تخم گذاریشان زیاد شود.
اگر کسی می اندیشید، هرگز جرأت نمیکرد سر سفره بنشیند!
جوجه های مرغداری، در حالی چشم های زیبا و کوچکشان را به روی این دنیای کثیف می گشایند که در درون کشوهای دستگاه جوجه کشی و بدون دیدن مادرشان -حتی برای لحظه ای-، برای زنده ماندن دست و پا می زنند.
جوجه های نر هیچ ارزشی برای پرورشگاه ندارند. آنها در زباله دانی های جوجه کشی و بین اجساد گندیده و خشک شده ی دیگر هم نوعانشان، سعی می کنند با مرگ زود هنگامشان دست و پنجه نرم کنند ولی پس از مدتی در درون سطل زباله خفه می شوند، له می شوند و میمیرند.
جوجه های ماده مرغداری ها نیز سرنوشت بهتری ندارند، در درجه ی اول نوک آنها را با تیغه ی بسیار بسیار داغ دستگاه بریده، تا نتوانند ناراحتی و شکنجه ی روزانه ی خود را با اعتراض و دعوا به هم سلولی هایشان ابراز کنند.
پس از این، مرغ ها تمامی عمر خود را در سلول های وحشتناک تنگ و کوتاهی سپری می کنند که حتی جایی برای ایستادن برای آنها در نظر گرفته نشده است. سالانه میلیونها مرغ در این شکنجه گاه ها جان می سپارند.
تعدادی از آنها هم که شرایط طاقت فرسای مرغ داری را به مشقت تحمل کرده اند، به علت وضع بد سلول ها، سر های کوچکشان زیر غلطک های غذا گیر می کند و میمیرند. کارگر های جوجه کشی هرگز اقدامی برای نجات آنها نمی کنند.
قفس های مرغداری آنقدر تنگ و کوچک هستند که حیوانات زبان بسته مجبورند، برای ایستادن به روی هم بپرند و سرانجام پس از مدتی تمام پرهایشان میریزد. این مرغ ها به این علت که تماما در بین فضولات و کثافت خود و هم سلولی هایشان زندگی می کنند، پس از مدت کوتاهی به انواع و اقسام مریضی های عفونی دچار شده و سرانجام به بدترین شکل ممکن، میمیرند.
در زیر سلول های مرغداری، میله هایی وجود دارد که تخم مرغ ها پس از تخم گذاری مرغ، سریعا از لای آنها به پایین بیفتند. این میله ها آنقدری باعث درد پای حیوان می شود که برای فرار از درد مجبورند به طور مداوم به روی همدیگر بپرند و زمانیکه یکی از آنها مرد، بقیه مرغ ها بلافاصله بر روی لاشه ی او می ایستند. گاهی این پریدن های پیاپی سبب می شود گردن بعضی از آنها بین میله های بالای قفس گیر کند و باعث مرگ پر رنج آنها شود.
زمانی که سن مرغ ها افزایش پیدا می کند، از سرعت تخم گذاری آنها کاسته می شود. در چنین شرایطی کارگران بی رحم مرغداری حیوانات را تا دو هفته به طور کامل گرسنه نگه می دارند تا بدنشان در حالتی قرار بگیرد که پس از اولین وعده ی غذایی سرعت تخم گذاریشان زیاد شود.
اگر کسی می اندیشید، هرگز جرأت نمیکرد سر سفره بنشیند!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر