غذایی به نام Foie Gras!
Foie Gras به معنی جگر چرب، غذای تجملی و گرانقیمتی است که منشا آن فرانسه است. برای تهیه این غذا مرغابی و غازها را مجبور می کنند مقدار زیادی چربی خورده، تا بیش از اندازه چاق و به بیماری جگر چرب مبتلا گردند.
بیایید ببینیم این غذا به چه قیمتی تمام می شود:
در ابتدای امر، یک لوله ی فلزی را به زور از گلوی حیوان به داخل معده وارد کرده، تا از این طریق و به اجبار به غازها غذا خورانده شود.
گردن این حیوانات، هنگامی که لوله ی غذا را با فشار به آن وارد می کنند، سوراخ می شود.
در تصویر زیر، می توانید قطر لوله ی غذا را با دهان و گلوی کوچک حیوان مقایسه کنید. می توانید تصور کنید در آن لحظه چه احساسی دارند؟ به چشمان رنجور و بی گناهش خوب نگاه کنید.
تمام اینها در شرایطیست که حیوانات را در قفس ها و محفظه های بسیار بسیار تنگ و کوچک نگهداری می کنند. به قدری کوچک و تنگ که جز ایستادن امکان کوچک ترین حرکت و قدمی از آنها سلب شده تا تمام غذایی که خورده اند به چربی تبدیل شود.
خوب نگاه کنید. می توانید غم را در چشمان زیبایشان ببینید؟
پاهای آنها در اثر ایستادن های ثابت و طولانی ورم می کند و آنها نمی توانند بخوابند. گرچه که فرصتی برای خواب نیست، چون دوباره مجبورند غذا بخورند.
آنها را مجبور به خوردن می کنند تا جایی که بمیرند و یا بدن آنها نتواند این مقدار غذا را تحمل کند.
تصویر زیر، یکی از هزاران قربانی غذای اجباریست، که با استفراغ خودش خفه شده.
آنهایی که زنده می مانند، بیمار می شوند. از مخرج آنها به هنگام دفع مدفوع خون جاری می شود.
تصویر زیر، حیوانیست که نا امیدانه از عفونت نقاطی که روزی چشمانش بوده اند، رنج می برد.
آنها نه تنها از ناحیه ی دهان و گلو دچار جراحت های فراوان می شوند، بلکه تمامی طول زندگی غم انگیز خود را از دل درد و ورم و خونریزی پا عذاب می کشند. نه می توانند بخوابند و نه حرکت و جنب و جوشی تا مطابق غریزه و آزادی و زندگی که خداوند به آنها عطا کرده، آسمان را ببینند، بروی زمین راه بروند و یا در آب شنا کنند.
روده های این غاز به دلیل فشار وارده از غذای اجباری، از مخرجش بیرون زده اند.
و این چیزیست که آدمیان دو پا به خاطرش دست به شکنجه ی این موجودات دوست داشتنی پروردگار می زنند...
گردن این حیوانات، هنگامی که لوله ی غذا را با فشار به آن وارد می کنند، سوراخ می شود.
در تصویر زیر، می توانید قطر لوله ی غذا را با دهان و گلوی کوچک حیوان مقایسه کنید. می توانید تصور کنید در آن لحظه چه احساسی دارند؟ به چشمان رنجور و بی گناهش خوب نگاه کنید.
تمام اینها در شرایطیست که حیوانات را در قفس ها و محفظه های بسیار بسیار تنگ و کوچک نگهداری می کنند. به قدری کوچک و تنگ که جز ایستادن امکان کوچک ترین حرکت و قدمی از آنها سلب شده تا تمام غذایی که خورده اند به چربی تبدیل شود.
خوب نگاه کنید. می توانید غم را در چشمان زیبایشان ببینید؟
پاهای آنها در اثر ایستادن های ثابت و طولانی ورم می کند و آنها نمی توانند بخوابند. گرچه که فرصتی برای خواب نیست، چون دوباره مجبورند غذا بخورند.
آنها را مجبور به خوردن می کنند تا جایی که بمیرند و یا بدن آنها نتواند این مقدار غذا را تحمل کند.
تصویر زیر، یکی از هزاران قربانی غذای اجباریست، که با استفراغ خودش خفه شده.
آنهایی که زنده می مانند، بیمار می شوند. از مخرج آنها به هنگام دفع مدفوع خون جاری می شود.
تصویر زیر، حیوانیست که نا امیدانه از عفونت نقاطی که روزی چشمانش بوده اند، رنج می برد.
آنها نه تنها از ناحیه ی دهان و گلو دچار جراحت های فراوان می شوند، بلکه تمامی طول زندگی غم انگیز خود را از دل درد و ورم و خونریزی پا عذاب می کشند. نه می توانند بخوابند و نه حرکت و جنب و جوشی تا مطابق غریزه و آزادی و زندگی که خداوند به آنها عطا کرده، آسمان را ببینند، بروی زمین راه بروند و یا در آب شنا کنند.
روده های این غاز به دلیل فشار وارده از غذای اجباری، از مخرجش بیرون زده اند.
و این چیزیست که آدمیان دو پا به خاطرش دست به شکنجه ی این موجودات دوست داشتنی پروردگار می زنند...
